Kleine Puk aan de kinderrechter die besloten heeft over haar leven in een nieuw gezin. 

–Dit artikel is geschreven uit het perspectief van een fictioneel acht-jarig kind en niet uit de ervaringen van de auteur zelf.–

Beste kinderrechter,

Een tijdje geleden heeft u mij bij papa en mama weggehaald. Dit heeft u gedaan, omdat papa en mama niet meer voor mij zouden kunnen zorgen. Dit had te maken met geld. Er waren namelijk een heleboel schulden, waardoor we soms niet eens genoeg hadden om lekker te eten. U vond dus dat ik beter ergens anders naartoe kon gaan, om meer kansen te krijgen om me goed te ontwikkelen. Ik vond dit helemaal geen leuke beslissing. 

We hadden een heel normaal en goed leventje met papa, mama en mijn broertje Nico. Maar toen moesten we opeens heel veel geld terugbetalen aan de belastingdienst, omdat ze dachten dat we vals speelden en dus helemaal geen recht hadden op dat geld. Opeens leefden we dus in armoede. Ik kon niet meer sporten, omdat we daar geen geld voor hadden. Dat vond ik heel jammer, maar ik vond het nog vervelender dat papa en mama heel gestrest waren. Er is veel gehuild thuis, want mama wist niet hoe we dit gingen oplossen en papa was heel erg machteloos. Ik moest ook veel huilen, want ik wist niet wat er allemaal gebeurde. 

Heel mijn leven is op zijn kop gezet door de plotselinge terugbetaling en het leven in armoede wat daarbij kwam kijken. De beslissing van de mensen om ons geld af te pakken, heeft er nu voor gezorgd, dat ik papa en mama niet meer zie en ik mis ze heel erg. Want ze waren altijd heel lief voor ons en nu hebben ze denk ik nog meer verdriet, omdat we weg zijn. 

De mensen bij wie ik nu woon, vind ik niet zo leuk. Ze zijn vaak weg, omdat ze moeten werken. Dus ik ben veel alleen met mijn broertje. Dan probeer ik maar voor hem te zorgen en hem gerust te stellen. Maar als ik tegen de grote mensen in huis zeg, dat ik verdrietig ben en papa en mama mis, dan vinden ze dat ik me aanstel. ‘Niet zo huilen, want je doet heel ondankbaar. Wij nemen je in huis en alsnog zeur je alleen maar dat je weg wilt.’ Ik probeer de grote mensen dus maar zo veel mogelijk te vermijden en de problemen van mij en mijn broertje zelf op te lossen. Stiekem ben ik erover aan het denken om zelf terug te gaan naar papa en mama en hier weg te lopen. Maar ik ben bang dat ik ze dan nog meer problemen geef. Want ik weet er niet zoveel vanaf, maar kunnen ze straf krijgen als ze nu met ons praten terwijl u heeft gezegd, dat dat niet mag? Als ze door mij straf zouden krijgen en ik ze dan nooit meer mag zien, moet ik namelijk iets anders verzinnen om weer bij ze te mogen wonen. 

Vindt u het niet ook oneerlijk dat mijn broertje en ik niet meer thuis kunnen wonen en ons normale leven kunnen leiden, door mensen die ons nog nooit gezien hadden? Als papa en mama niet onterecht zoveel geld hadden moeten betalen, had ik nu nog met Nico thuis gewoond. De mensen die dit hebben gedaan, hebben ook gezegd dat ze een fout hebben gemaakt. Maar Nico en ik mogen alsnog niet terug, omdat papa en mama het niet zouden kunnen betalen om voor ons te zorgen. Ik vind het wel oneerlijk. Heel mijn leven met vriendinnen en familie is anders geworden en de mensen die dat gedaan hebben, zeggen alleen ‘oeps foutje’ en dan gaan ze weer door met hun leven. Terwijl wij met het probleem blijven zitten. 

Dus meneer de rechter zou u mij kunnen helpen om terug te komen naar papa en mama, samen met Nico? Ik voel me steeds vaker verdrietig, als ik denk dat ik misschien nooit meer bij papa en mama kan wonen. Ik denk namelijk dat papa en mama heel goed voor mij kunnen zorgen en ook altijd gedaan hebben en is dat niet ook belangrijk om mee te nemen in uw beslissing? Ook al ben ik nog maar een kind, ik heb wel geleerd om zelf te kunnen beslissen wat goed voor me is. Ik hoop heel erg dat u me kan helpen met terugkomen bij papa en mama. Ook hoop ik, dat u bij andere kinderen beter kijkt naar wat het kind wilt, want dat zou ook belangrijk moeten zijn. 

Dankuwel meneer de rechter. 

Groetjes,

Puk de Winter.